Tag Archive for: treatment OCD

Όμως υπάρχει ελπίδα: Η δική μας οικογενειακή εμπειρία με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Γράφει η Κατερίνα Μ.

Επιμελείται επιστημονικά η Γκόλφω Λιαμάκη

Πριν εμφανιστεί η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) στη μικρή μας κόρη μόλις στα 6 της χρόνια, κανείς μας δεν γνώριζε για αυτήν. Δυστυχώς έμελλε να τη γνωρίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο. Ήταν τόσο απότομη η εμφάνιση της ΙΨΔ και ήταν τόσο έντονα τα συμπτώματά της που η λέξη ‘ψυχαναγκασμός’ ξεπήδησε αυθόρμητα από το στόμα μας όταν απευθυνθήκαμε στον παιδίατρο, γιατί δεν ξέραμε σε ποιον άλλον να απευθυνθούμε στην αρχή. Πλύσιμο χεριών και όχι μόνο, με εμμονή και αγωνία για το αν γίνεται σωστά, κλάμα και ουρλιαχτά γιατί ‘το σπίτι ήταν βρόμικο’ και έπρεπε να καθαριστεί από άκρη σε άκρη και εμείς αποσβολωμένοι από ΄το κακό’ που μας είχε βρει.

Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι δε χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ για τη διάγνωση. Ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για ΙΨΔ. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι η μικρή μας εκδήλωσε μια αρκετά συχνή και γνωστή μορφή της ΙΨΔ, οπότε και αναγνωρίστηκε εύκολα. Το κακό της υπόθεσης ήταν ότι, αν και ξεκινήσαμε άμεσα θεραπεία, φάνηκε εκ των υστέρων ότι η ψυχολόγος, στην οποία απευθυνθήκαμε, δεν είχε την απαιτούμενη εμπειρία στην εφαρμογή της θεραπείας για την ΙΨΔ, ενώ επιπλέον άφησε εμάς τους γονείς αβοήθητους αφού δεν μας καθοδήγησε στο πώς να αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα του παιδιού μας ώστε να την βοηθήσουμε.

Μετά από 2 ½ χρόνια, νιώθοντας απόγνωση γιατί δε βλέπαμε βελτίωση στο παιδί μας, αποφασίσαμε να αλλάξουμε θεραπευτή και μέθοδο θεραπείας. Οδηγηθήκαμε σε παιδοψυχίατρο-ψυχαναλυτή ενώ ταυτόχρονα οι γονείς αρχίσαμε συμβουλευτική. Πέντε ολόκληρα χρόνια προσπαθούσαμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι θα δούμε φως επιτέλους, ότι απλά χρειάζεται υπομονή καθώς η θεραπεία αυτή είναι αργή αλλά θα δώσει στο τέλος καρπούς. Η βασική οδηγία που μας είχε δοθεί ήταν να εμποδίζουμε το παιδί μας να εκτελεί τους καταναγκασμούς της ακόμη και με την βία!

Με αυτόν τον τρόπο πέρασαν 8 χρόνια όπου η ΙΨΔ έβαζε τρικλοποδιές στην καθημερινότητά μας με εμφανή αντίκτυπο στην οικογένειά μας και στις μεταξύ μας σχέσεις. Όσο και να θέλαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε στο παιδί μας και να δείξουμε κατανόηση, ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία τον παραλογισμό που είχαν οι ψυχαναγκασμοί της για εμάς τους γονείς αλλά και για την μεγαλύτερη αδερφή της. Ήταν σαν να έπρεπε να δεχθούμε ‘το παράλογο’ ενώ όλο μας το είναι αυθόρμητα εναντιωνόταν σε αυτό. 

Προφανώς η σχέση μας με την μικρή μας κόρη υπέστη τεράστιο πλήγμα καθώς σταδιακά δεν μπορούσαμε να δούμε καμιά άλλη πλευρά της εκτός από εκείνη που είχε ‘το πρόβλημα’. Φυσικά εκείνη το διαισθανόταν ενώ παράλληλα θύμωνε γιατί έβλεπε ότι δεν την κατανοούσαμε αλλά και ότι τα χρόνια πέρναγαν χωρίς να μπορεί να απαλλαχθεί από την ΙΨΔ. Απορώ πραγματικά για το πώς θα μας θυμάται εμάς τους γονείς της όταν θα μεγαλώσει!

Επηρεάστηκε πολύ και  η σχέση μεταξύ των αδελφών  αφού απομακρύνθηκαν, καθώς δεν μπορούσαν να παίξουν ή να καθίσουν έστω μαζί διότι η μεγάλη μας κόρη δεν μπορούσε να ‘υπακούσει’ στους κανόνες που η αδερφή της τής έβαζε σε κάθε τους παιχνίδι ή επαφή. Απομονώθηκε στο δωμάτιό της για να μην ακούει τις συνεχείς συγκρούσεις που είχαμε με την μικρή μας κόρη. Αυτό στην αρχή φάνηκε να την προστατεύει αλλά τώρα μπορώ πλέον να πω ότι την έκανε να νιώθει πολλή μοναξιά, να νιώθει ότι έχασε τους γονείς της και να αισθάνεται θυμό προς εμάς τους γονείς της και προς την αδερφή της. Όλα αυτά τα συναισθήματα βγήκαν στην επιφάνεια πολύ αργότερα όταν η κατάσταση καλυτέρευσε με την νέα θεραπεία και μπόρεσε η μεγάλη μας κόρη να βρει τον ‘χώρο’ και τον ‘χρόνο’ για να εκφραστεί.

Δυστυχώς, ούτε η σχέση μου με τον σύζυγό μου έμεινε αλώβητη. Εκείνος δούλευε πάρα πολλές ώρες με αποτέλεσμα να σηκώνω σχεδόν αποκλειστικά όλο το βάρος της κατάστασης που επικρατούσε στο σπίτι, πράγμα που με γέμισε θυμό απέναντί του γιατί ένιωσα ότι με άφησε μόνη μου. Μπορώ πλέον να πω ότι αν είχα μοιραστεί το βάρος με κάποιον άλλον ίσως να είχα αντιμετωπίσει πιο ψύχραιμα την κατάσταση  με τη μικρή μου κόρη αλλά και να είχα προστατεύσει καλύτερα τη μεγάλη μου κόρη που την άφησα ουσιαστικά μόνη. Εξάλλου ήταν και εκείνη ένα μικρό παιδί μόλις 8 ετών όταν εκδηλώθηκε η ΙΨΔ στη μικρή μας κόρη.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ ότι επηρεάστηκαν πολύ αρνητικά και οι σχέσεις μας με τους οικογενειακούς μας φίλους, καθώς λόγω του ότι οι ψυχαναγκασμοί του παιδιού μας εστίαζαν στην καθαριότητα, δεν άντεχε κόσμο στο σπίτι αλλά και συχνά αρνιόταν να βγει έξω για να μην λερωθεί. Έτσι η κοινωνική μας ζωή συρρικνώθηκε. Αλλά δυστυχώς ούτε και ο κοινωνικός μας περίγυρός έδειξε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει ενώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε και σχόλια όπως για παράδειγμα ότι το παιδί μας είναι κακομαθημένο.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια του Δημοτικού και τα πρώτα Γυμνασιακά χρόνια των παιδιών μας που μόνο ανέμελα και χαρούμενα δεν ήταν. Και ξαφνικά φαίνεται ότι ο Θεός  μάλλον μας λυπήθηκε και έστειλε αναπάντεχα στον δρόμο μου μια παιδική μου φίλη που είχε ζήσει πολλά χρόνια με την ΙΔΨ και την είχε ξεπεράσει με τη θεραπεία. Εκείνη μας συμβούλεψε να αλλάξουμε μέθοδο θεραπείας και να απευθυνθούμε σε εξειδικευμένη θεραπεύτρια. Ήταν ριψοκίνδυνο μετά από τόσα χρόνια. Μας φόβιζε η σκέψη μήπως κάνουμε και πάλι λάθος και χάσει το παιδί μας κάθε ελπίδα  ότι μπορεί να απαλλαγεί από τη διαταραχή. Όμως ευτυχώς η αλλαγή έγινε με την απόλυτα σύμφωνη γνώμη του παιδιού μας που είχε πια πατήσει τα 14 και είχε ήδη καταλάβει ότι η θεραπεία που ακολουθούσε τόσα χρόνια δεν την οδηγούσε πουθενά σε ό,τι αφορούσε την ΙΨΔ.

Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που ξεκινήσαμε τη νέα θεραπεία και ήδη βλέπουμε εμφανή σημάδια βελτίωσης στα συμπτώματα της ΙΔΨ, ενώ παράλληλα το παιδί μας έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση, έχει κάνει μαθησιακό άλμα στο σχολείο και νιώθει για πρώτη φορά ότι μπορεί τελικά να καταφέρει να απαλλαγεί από την ΙΨΔ.

Έχουμε αρχίσει να βλέπουμε φως στο τούνελ, σε ένα τούνελ που δεν θέλω να γυρίσω πίσω και να ξαναδώ γιατί ήταν πολύ μακρύ και πολύ σκοτεινό. Όμως υπάρχει ελπίδα! Με την κατάλληλη θεραπεία από ειδικό θεραπευτή δεν είναι ουτοπικό να πιστεύει όποιος υποφέρει από ΙΨΔ ότι μπορεί να ζήσει ελεύθερος από αυτήν. Αυτή είναι η αλήθεια που έχουμε  μπροστά μας και νιώθουμε ευγνώμονες για αυτήν.

 

/0 Comments

Πώς βιώνω τη θεραπεία μου για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή: Μια προσωπική εμπειρία για τα δικά μου βήματα προς την ελευθερία

 

 
 
 
 
 
 
 
 
/0 Comments

Οι δυσκολίες που συνάντησα ζώντας με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και προσπαθώντας να την ξεπεράσω

Έχοντας διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) κι έχοντας σχεδόν πια θεραπευτεί, αναλογίζομαι γυρνώντας τον χρόνο πίσω ποια ήταν τα εμπόδια εκείνα που με δυσκόλεψαν στη διαδρομή μου πριν και κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου.

Δυσκολία #1: Τα πολλά χρόνια από την εμφάνιση του προβλήματος μέχρι τη διάγνωσή του.

Θα ξεκινήσω με κάτι που βιώνουν πολλά άτομα με ΙΨΔ. Καθώς διαγνώστηκα σε μεγάλη ηλικία πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει, πράγμα που σημαίνει ότι πέρασα όλη μου την παιδική, εφηβική και μέρος της ενήλικης ζωής μου προσπαθώντας να κατανοήσω κάθε λογής ‘αλλόκοτη’ σκέψη μου. Σκέψεις που βέβαια, ειδικά όταν εγώ ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να ξεστομίσω ούτε στους ίδιους μου τους γονείς. Γιατί τι ακριβώς θα μπορούσα να πω που να μην ακουγόταν εντελώς περίεργο; “Μαμά, έκανα την προσευχή μου 3 φορές για να μην πεθάνεις”; Ή μήπως “Μπαμπά, πάτησα τη ‘λάθος’ γραμμή της πλάκας στον δρόμο και φοβάμαι μην πάθεις κακό”; Πού θα μπορούσα να πω, ειδικά εκείνα τα χρόνια, αυτά τα λόγια χωρίς να νομίζουν ότι τα έχω χαμένα; Κι ας ήξερα ότι δεν τα έχω χαμένα, ότι δεν μπορώ να κάνω οποιοδήποτε κακό γιατί είμαι ένας καλός άνθρωπος, κι ας έβλεπα τις δυνατότητες μου σε όλες τις πτυχές της ζωής, στις σπουδές, αργότερα στην εργασία μου, στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και στις κοινωνικές μου συναναστροφές. Ήμουν όλα αυτά τα καλά αλλά και ένα σύννεφο περίεργων σκέψεων που για να τις διώχνω έκανα καταναγκασμούς επιδεινώνοντας έτσι το πρόβλημά μου, όπως έμαθα πολύ αργότερα στη ζωή μου.

Αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι διαφορετικά; Τότε νομίζω πως όχι, όμως σήμερα αν εσύ βρίσκεσαι σε παρόμοια θέση μπορείς. Πολλά είναι διαφορετικά: απεριόριστη πρόσβαση σε πληροφορία, πολλά διαθέσιμα βιβλία, γονείς που συχνά είναι πιο έτοιμοι να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν, διαδικτυακά σεμινάρια, πιο πολλοί καταρτισμένοι θεραπευτές.

Δυσκολία #2: Η θεραπεία είναι μια δύσκολη διαδικασία που πρέπει να περάσεις.

Όταν περίπου στα 42 μου στάθηκα τυχερή και γνώρισα μια άριστη επαγγελματία ψυχολόγο με εξειδίκευση στην ΙΨΔ, αποφάσισα να ξεκινήσω συστηματικά τη θεραπεία μου. Κακά τα ψέματα: η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει από ενοχλητική έως ιδιαίτερα στρεσογόνος. Καθώς στη θεραπεία μου πήγαινα ενάντια στους μεγαλύτερούς μου φόβους, πιστεύοντας λανθασμένα εκείνη τη στιγμή ότι με αυτή μου την ενέργεια θα προκαλέσω κάποιο κακό, αναμενόμενο ήταν να αισθάνομαι τεράστιο άγχος και τρομερό φόβο. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Εγώ που φοβόμουν ότι με το να γράψω τη λέξη ‛καρκίνος’, θα προκαλούσα την αρρώστια σε εμένα ή σε κάποιον δικό μου, πώς φαντάζεστε ότι αισθανόμουν όταν η θεραπεύτριά μου επίμονα με προέτρεπε να την γράψω πολλές φορές;   Έτρεμα κυριολεκτικά! Και κρυφά αντιπαθούσα εκείνη τη στιγμή  τη θεραπεύτριά μου που με έβαζε σε αυτή τη διαδικασία. Ένιωθα ότι με βασάνιζε! Ευτυχώς όμως άντεξα και συνέχισα την προσπάθεια. Αναρωτιέστε τι με έκανε να αντέξω; Κάποια αμυδρή αίσθηση πίστης ότι αυτός μπορεί να είναι ο μοναδικός δρόμος για μια πιο ποιοτική ζωή.

Αν κι εσύ βρίσκεσαι σε παρόμοια κατάσταση σε καταλαβαίνω. Κι αν λύγισες και τα παράτησες και πάλι σε καταλαβαίνω. Είναι όντως μερικές φορές μια πολύ, πολύ τρομακτική διαδικασία που όμως ΠΡΕΠΕΙ να ολοκληρώσεις για να περάσεις απέναντι και να νικήσεις την ΙΨΔ. Εξάλλου είναι άραγε μικρότερος ή πιο αμελητέος ο φόβος που σου προκαλεί η ίδια η ΙΨΔ;

Δυσκολία #3: Οι ιδεοληψίες έχουν περιεχόμενο ταμπού.

Δυστυχώς οι ιδεοληπτικές σκέψεις που κατακλύζουν τους πάσχοντες με ΙΨΔ έχουν πολύ συχνά περιεχόμενο ταμπού. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τις εμπιστευτώ σε κάποιον, ακόμα και στην θεραπεύτριά μου όταν με έκαναν να αισθάνομαι τύψεις ή ακόμα και απέχθεια προς στον εαυτό μου. Προσωπικό παράδειγμα: Μια από τις ιδεοληπτικές εικόνες περιλάμβανε μικρά παιδιά που ήταν άρρωστα με καρκίνο χωρίς μαλλιά. Πώς θα μπορούσα να μιλήσω για αυτές μου τις σκέψεις όταν εγώ η ίδια ένιωθα τρόμο με αυτή μου τη σκέψη; Ντράπηκα τόσο πολύ όταν τελικά την μοιράστηκα με τη θεραπεύτριά μου.

Θα ήθελα όμως τώρα να μοιραστώ μαζί με εσένα που νιώθεις το ίδιο ‘κακός’ κάτι που έμαθα στη θεραπεία μου και που πριν δυστυχώς δεν γνώριζα: Σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων έχει σκέψεις με θέματα ταμπού, απλά δεν τις αναλύει όπως εμείς οι πάσχοντες με ΙΨΔ, ούτε και τους δίνει ιδιαίτερη σημασία. Σε αυτούς, έρχεται η σκέψη, περνάει και πάει αυτόματα σε ένα νοητό καλαθάκι αχρήστων. Εγώ αντιθέτως, όπως ίσως και εσύ, συνεχώς προσπαθούσα να τις αναλύσω: ‛Γιατί το σκέφτηκα αυτό’; ‘Τι σημαίνει’; ‘Μήπως θα πάθει κάποιος δικός μου κακό τώρα που το σκέφτηκα’; ‘Κάτι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω, όπως να μετρήσω μέχρι το 100 για να μου φύγει η σκέψη’!

Και η λύση ξέρεις ποια είναι; Είναι η πιο εύκολη και η πιο δύσκολη μαζί. Απλά να ΜΗΝ κάνεις ΤΙΠΟΤΑ. Να μην σταματάς τη σκέψη, να μην την αναλύεις, να μην ψάχνεις βαθύτερο νόημα. Δεν σημαίνει κάτι για εσένα ή το χαρακτήρα σου! Δε σημαίνει ΤΙΠΟΤΑ για εσένα ούτε καλό, ούτε κακό!

Δυσκολία #4: Όχι δεν έχουμε όλοι λίγο OCD

Θα μοιραστώ και κάτι άλλο μαζί σας που το έχω βιώσει πολλές φορές και που μου προκαλεί δυσφορία. ΟΧΙ δεν έχουμε όλοι λίγο OCD και δεν υπάρχει κάτι πιο στενόχωρο από κάποιον που μοιράζεται το πρόβλημα της διαταραχής του και ακούει ως απάντηση : ‘Πώς κάνεις έτσι! Όλοι έχουμε λίγο OCD’!  Σας παρακαλώ να αποφεύγετε να αντιδράτε έτσι όσοι δεν γνωρίζετε τι πραγματικά σημαίνει να πάσχεις από αυτήν τη διαταραχή. Εσύ που στοιχίζεις τα πράγματα και τα θέλεις πάντα σε σειρά, εσύ που πλένεις συνέχεια τα χέρια σου και έχεις ‘εμμονή’ με την καθαριότητα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις OCD. Ενδεχομένως να έχεις κάποια προσωπικότητα ψυχαναγκαστική, αλλά δεν πάσχεις απαραίτητα από ΙΨΔ. Είναι δύο καταστάσεις εντελώς διαφορετικές. Η ΙΨΔ είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή που χρήζει εξειδικευμένης θεραπείας. Με τέτοιου είδους αντιδράσεις άθελά σου την υποβαθμίζεις και κάνεις τη ζωή των πασχόντων πιο δύσκολη.

Τώρα που σου γράφω έχουν περιοριστεί σημαντικά οι δυσκολίες που μου προκαλεί η ΙΨΔ με αποτέλεσμα η καθημερινότητά μου να έχει γίνει πιο ανάλαφρη.  Μπορεί να ακουστεί κλισέ μα ταυτόχρονα είναι και τόσο αλήθεια: Ο δρόμος μπορεί να είναι μακρύς και δύσκολος αλλά πόσο μα πόσο πραγματικά αξίζει τον κόπο!

Σου εύχομαι να τον περπατήσεις και να φτάσεις και εσύ στον προορισμό σου!

Σώτια Κ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/0 Comments

Η ιστορία της Τίνας: Μια προσωπική μαρτυρία για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Όταν ήμουν νεότερη λάτρευα τον αθλητισμό. Έπαιζα βόλεϊ από τα οχτώ μου· ένιωθα πως με βοηθούσε  να ελέγχω το διαρκώς απασχολημένο κεφάλι μου και μου επέτρεπε να αφοσιωθώ σε ένα μονάχα πράγμα.

Αναγκάστηκα να σταματήσω στα 17, όταν τραυματίστηκα σοβαρά. Αισθάνθηκα πως έχασα κάτι πολύ σημαντικό από την ζωή μου· αυτό που με βοηθούσε να ανταπεξέλθω ως εκείνη τη στιγμή και μου έδινε την αίσθηση του εαυτού μου.

Από πολύ μικρή θυμάμαι διάφορες παρεισφρητικές σκέψεις να πετάγονται στο μυαλό μου, με εμένα να μην τους δίνω και τόση σημασία. Αφού σταμάτησα το βόλεϊ, η ψυχική μου υγεία πήρε την κάτω βόλτα. Ήταν λες και οι σκέψεις έπαιρναν τα ηνία και τα πράγματα γινόντουσαν ανεξέλεγκτα. Είχα αμφιβολίες για την τότε σχέση μου οι οποίες επέμεναν, και άρχισα να αντιμετωπίζω παρεισφρητικές, ανεπιθύμητες σκέψεις περί αυτοκαταστροφής.

Το 2012 μετακόμισα στη Σκωτία με τον τωρινό μου σύντροφο (κατάγομαι από την Ελλάδα), και μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα που κατέρρευσα ψυχολογικά και ανέπτυξα αυτοκτονικό ιδεασμό.

Επειδή φοβόμουν τις αυτοκτονικές μου σκέψεις, αναζήτησα τη βοήθεια ενός ειδικού. Οι λίστες αναμονής για να δεις έναν ψυχολόγο του δημοσίου ήταν τεράστιες, οπότε πήρα δάνειο και έψαξα για ιδιωτική θεραπεία σε κλινικό ψυχολόγο.

Όταν διαγνώστηκα με κατάθλιψη και Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, ξαφνιάστηκα. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς είναι το OCD τότε. Σκεφτόμουν: «Μα εγώ δεν πλένω τα χέρια μου εκατό φορές τη μέρα!», καθώς το OCD είναι μια τόσο παρεξηγημένη διαταραχή. Εγώ, βασικά, έχω τις ιδεοληψίες, αλλά όχι απαραίτητα και τους καταναγκασμούς, για αυτό και το μυαλό μου ήταν τόσο… απασχολημένο.

Ο γιατρός μου μού συνταγογράφησε φαρμακευτική αγωγή, την οποία αγχωνόμουν πολύ να ξεκινήσω, καθώς στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα τεράστιο στίγμα σχετικά με τα ψυχοφάρμακα. Το OCD μού προκάλεσε κατάθλιψη και αντιμετώπιζα τρομερό άγχος και πραγματικές αυτοκτονικές σκέψεις. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα απλώς να αποδράσω από τις σκέψεις στο κεφάλι μου. Το να ξεκινήσω την αγωγή μού φάνταζε ο μόνος τρόπος για να γίνω καλύτερα, οπότε το έκανα.

Στην αρχή, η φαρμακευτική αγωγή δεν έπιανε, οπότε κατευθύνθηκα σε ψυχίατρο. Ήμουν πολύ αγχωμένη, μιας και δεν ήμουν σίγουρη για το τί επρόκειτο να συμβεί. Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε να είναι μια φιλική και ζεστή συζήτηση, με ένα σωρό ερωτήσεις. Έφυγα καθησυχασμένη και με μια νέα συνταγή.

Τα πράγματα καλυτέρεψαν σταδιακά από τότε. Επέστρεψα στο γυμναστήριο, ξεκίνησα CBT (Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία) και θεραπεία έκθεσης (Έκθεση με Παρεμπόδιση Αντίδρασης), η οποία βοήθησε πραγματικά πολύ, φυσικά μαζί με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή.

Το OCD μου δεν φεύγει ποτέ. Ήταν εκεί απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί και είναι ακόμα εδώ, τώρα στα τριάντα μου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαι πολύ καλύτερη στο να το ελέγχω και να ζω την ζωή μου.

Το 2018 υιοθέτησα τη γλυκιά μου γατούλα, την Ίζι, και με βοήθησε πάρα πολύ. Ο σύντροφός μου και η μαμά ήταν πάντα δίπλα μου, σε κάθε βήμα μου, και είμαι πραγματικά ευγνώμων.

Πιο πολύ, όμως, είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, που αναζήτησα βοήθεια όταν έπαψα να αντέχω, αλλά και που μοιράστηκα την ιστορία μου. Δεν ντρέπομαι καθόλου να πω ότι ναι, ζορίστηκα. Όλοι έχουμε τους δαίμονές μας… αλλά, δεν είμαστε ποτέ μόνοι.

Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο από τον Νίκο Κατέχη.

/0 Comments

Το δικό μου άλμα πίστης κόντρα στο ένστικτο: Μια προσωπική μαρτυρία για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Γράφει η Σώτια Κ., σπουδάστρια Ψυχολογίας

Επιμελείται επιστημονικά η Γκόλφω Λιαμάκη

Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έλεγα σε κάποιον που μόλις διαγνώστηκε με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ), πέρα από την αυθόρμητη πρώτη μου αντίδρασή που θα ήταν: «Σε καταλαβαίνω και ξέρω ότι είναι δύσκολο και πολύ, πολύ αγχωτικό»!

Σε αυτό το προσωπικό μου ταξίδι με την ΙΨΔ, αυτό που εμένα με δυσκολεύει περισσότερο είναι ο μεγάλος φόβος που νιώθω όταν καλούμαι για το καλό της θεραπείας μου να εναντιωθώ στο ένστικτό μου, που μου λέει (λανθασμένα λόγω της ΙΨΔ) ότι βρίσκομαι σε κίνδυνο και ότι πρέπει να αποφύγω μια κατάσταση. Όλοι όσοι είμαστε σε θεραπεία για την ΙΨΔ, γνωρίζουμε ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης της διαταραχής είναι η ΕμΠΑ (Έκθεση με Παρεμπόδιση της Αντίδρασης). Στη θεωρία αυτό ίσως να ακούγεται απλό σε κάποιους. Αλλά για εμένα που πάσχω από τη διαταραχή αυτή, πόσο εύκολο είναι να παρεμποδίσω και να αντισταθώ στους καταναγκασμούς που μου προσφέρουν το αίσθημα ασφάλειας και θα με ανακουφίσουν, έστω και προσωρινά, από τον φόβο ότι θα προκαλέσω κάποιο ανεπανόρθωτο κακό που εκείνη τη στιγμή (λανθασμένα) νιώθω και πιστεύω;  Η Παρεμπόδιση των Καταναγκασμών είναι μια διαδικασία εξαιρετικά στρεσογόνος, διότι απαιτεί από εμάς να κάνουμε ένα «άλμα πίστης» και να πάμε κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ιδιαίτερα δε για όσους βρίσκονται στα πρώτα στάδια της θεραπείας η διαδικασία αυτή είναι ακόμη πιο στρεσογόνος.

Θα αναφερθώ στη δική μου προσωπική εμπειρία. Από πολύ μικρή ηλικία ταλαιπωρούμαι από έναν τύπο ΙΨΔ που επικεντρώνεται σε ιδεοληψίες σχετικές με ασθένειες και κυρίως με τον καρκίνο (αν ταλαιπωρείσαι κι εσύ από τον ίδιο φόβο θα καταλαβαίνεις ότι και τώρα που έγραψα τη λέξη «καρκίνος» έχω αγχωθεί – αλλά συνεχίζω να γράφω). Φοβάμαι, δηλαδή, ότι ακόμα και εάν αναφέρω ή γράψω σε ένα χαρτί τη λέξη καρκίνος ή λευχαιμία θα προκαλέσω κάποιο κακό σε εμένα ή σε κάποιον αγαπημένο μου. Μέχρι πρόσφατα μού ήταν εντελώς αδιανόητο να γράψω, να διαβάσω ή ακόμη να προφέρω αυτές τις λέξεις ή συναφείς τους.

Όταν έφτασα στο στάδιο της θεραπείας που έπρεπε να αντιμετωπίσω και αυτή την ιδεοληψία, γράφοντας και λέγοντας ξανά και ξανά τις λέξεις καρκίνος, λευχαιμία και άλλες παρεμφερείς λέξεις, αρχικά ένιωσα  ότι πάω κόντρα στο πιο βαθύ μου ένστικτο  αυτοσυντήρησης  που μου έλεγε: «Κίνδυνος, κίνδυνος!! Με αυτό που κάνεις θα ευθύνεσαι ΕΣΥ για το κακό που θα προκαλέσεις σε εσένα και τους γύρω σου»!. Και εγώ, παρόλα αυτά, έπρεπε να πάω κόντρα σε αυτό και τρέμοντας από φόβο να συνεχίσω να γεμίζω λευκά χαρτιά με τη λέξη καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος… Δεν είχα τίποτα για να με βοηθήσει εκείνες τις δύσκολες στιγμές, παρά μόνο λίγη, τόση δα, πίστη ότι ίσως έτσι καταφέρω να νικήσω τη διαταραχή. Σε αυτό το δύσκολο και κακοτράχαλο μονοπάτι με βοήθησε η θεραπεύτρια μου, το διαβήκαμε και συνεχίζουμε να το περπατάμε μαζί για να γίνει -εύχομαι κάποια στιγμή- η τόση δα πίστη, πιο μεγάλη και πιο στέρεη και στο τέλος να υπερισχύσει του φόβου μου. Γιατί ο φόβος θα ηττηθεί από την πίστη και την εμπιστοσύνη που θα νιώσω μέσα μου!

Έχω φτάσει ακόμα εκεί; Όχι ακόμη. Αλλά γίνεται λίγο πιο εύκολο κάθε φορά που τολμώ να εκτεθώ στους φόβους μου και να πάω κόντρα στο ένστικτό μου; Ναι, ναι, ναι! Διάβασα πρόσφατα για το Άλμα της Πίστης κόντρα στο ένστικτο. Δεν θα μπορούσα να δανειστώ καλύτερο τίτλο για αυτό που προσπαθώ να ΜΕ πείσω να κάνω σε κάθε ιδεοληψία μου. Το άλμα θέλει θάρρος και δύναμη. Αλλά όταν τα καταφέρω, θα έχω περάσει απέναντι, εκεί που εγώ θέλω να βρίσκομαι, μακριά από τη διαταραχή! Καλή δύναμη και σε εσένα! Εύχομαι να βρεις το θάρρος να το κάνεις και εσύ!

 

 

/0 Comments