Tag Archive for: προσωπική μαρτυρία

Οι δυσκολίες που συνάντησα ζώντας με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και προσπαθώντας να την ξεπεράσω

Έχοντας διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) κι έχοντας σχεδόν πια θεραπευτεί, αναλογίζομαι γυρνώντας τον χρόνο πίσω ποια ήταν τα εμπόδια εκείνα που με δυσκόλεψαν στη διαδρομή μου πριν και κατά τη διάρκεια της θεραπείας μου.

Δυσκολία #1: Τα πολλά χρόνια από την εμφάνιση του προβλήματος μέχρι τη διάγνωσή του.

Θα ξεκινήσω με κάτι που βιώνουν πολλά άτομα με ΙΨΔ. Καθώς διαγνώστηκα σε μεγάλη ηλικία πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει, πράγμα που σημαίνει ότι πέρασα όλη μου την παιδική, εφηβική και μέρος της ενήλικης ζωής μου προσπαθώντας να κατανοήσω κάθε λογής ‘αλλόκοτη’ σκέψη μου. Σκέψεις που βέβαια, ειδικά όταν εγώ ήμουν παιδί, δεν μπορούσα να ξεστομίσω ούτε στους ίδιους μου τους γονείς. Γιατί τι ακριβώς θα μπορούσα να πω που να μην ακουγόταν εντελώς περίεργο; “Μαμά, έκανα την προσευχή μου 3 φορές για να μην πεθάνεις”; Ή μήπως “Μπαμπά, πάτησα τη ‘λάθος’ γραμμή της πλάκας στον δρόμο και φοβάμαι μην πάθεις κακό”; Πού θα μπορούσα να πω, ειδικά εκείνα τα χρόνια, αυτά τα λόγια χωρίς να νομίζουν ότι τα έχω χαμένα; Κι ας ήξερα ότι δεν τα έχω χαμένα, ότι δεν μπορώ να κάνω οποιοδήποτε κακό γιατί είμαι ένας καλός άνθρωπος, κι ας έβλεπα τις δυνατότητες μου σε όλες τις πτυχές της ζωής, στις σπουδές, αργότερα στην εργασία μου, στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους και στις κοινωνικές μου συναναστροφές. Ήμουν όλα αυτά τα καλά αλλά και ένα σύννεφο περίεργων σκέψεων που για να τις διώχνω έκανα καταναγκασμούς επιδεινώνοντας έτσι το πρόβλημά μου, όπως έμαθα πολύ αργότερα στη ζωή μου.

Αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι διαφορετικά; Τότε νομίζω πως όχι, όμως σήμερα αν εσύ βρίσκεσαι σε παρόμοια θέση μπορείς. Πολλά είναι διαφορετικά: απεριόριστη πρόσβαση σε πληροφορία, πολλά διαθέσιμα βιβλία, γονείς που συχνά είναι πιο έτοιμοι να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν, διαδικτυακά σεμινάρια, πιο πολλοί καταρτισμένοι θεραπευτές.

Δυσκολία #2: Η θεραπεία είναι μια δύσκολη διαδικασία που πρέπει να περάσεις.

Όταν περίπου στα 42 μου στάθηκα τυχερή και γνώρισα μια άριστη επαγγελματία ψυχολόγο με εξειδίκευση στην ΙΨΔ, αποφάσισα να ξεκινήσω συστηματικά τη θεραπεία μου. Κακά τα ψέματα: η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει από ενοχλητική έως ιδιαίτερα στρεσογόνος. Καθώς στη θεραπεία μου πήγαινα ενάντια στους μεγαλύτερούς μου φόβους, πιστεύοντας λανθασμένα εκείνη τη στιγμή ότι με αυτή μου την ενέργεια θα προκαλέσω κάποιο κακό, αναμενόμενο ήταν να αισθάνομαι τεράστιο άγχος και τρομερό φόβο. Θα δώσω ένα παράδειγμα: Εγώ που φοβόμουν ότι με το να γράψω τη λέξη ‛καρκίνος’, θα προκαλούσα την αρρώστια σε εμένα ή σε κάποιον δικό μου, πώς φαντάζεστε ότι αισθανόμουν όταν η θεραπεύτριά μου επίμονα με προέτρεπε να την γράψω πολλές φορές;   Έτρεμα κυριολεκτικά! Και κρυφά αντιπαθούσα εκείνη τη στιγμή  τη θεραπεύτριά μου που με έβαζε σε αυτή τη διαδικασία. Ένιωθα ότι με βασάνιζε! Ευτυχώς όμως άντεξα και συνέχισα την προσπάθεια. Αναρωτιέστε τι με έκανε να αντέξω; Κάποια αμυδρή αίσθηση πίστης ότι αυτός μπορεί να είναι ο μοναδικός δρόμος για μια πιο ποιοτική ζωή.

Αν κι εσύ βρίσκεσαι σε παρόμοια κατάσταση σε καταλαβαίνω. Κι αν λύγισες και τα παράτησες και πάλι σε καταλαβαίνω. Είναι όντως μερικές φορές μια πολύ, πολύ τρομακτική διαδικασία που όμως ΠΡΕΠΕΙ να ολοκληρώσεις για να περάσεις απέναντι και να νικήσεις την ΙΨΔ. Εξάλλου είναι άραγε μικρότερος ή πιο αμελητέος ο φόβος που σου προκαλεί η ίδια η ΙΨΔ;

Δυσκολία #3: Οι ιδεοληψίες έχουν περιεχόμενο ταμπού.

Δυστυχώς οι ιδεοληπτικές σκέψεις που κατακλύζουν τους πάσχοντες με ΙΨΔ έχουν πολύ συχνά περιεχόμενο ταμπού. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τις εμπιστευτώ σε κάποιον, ακόμα και στην θεραπεύτριά μου όταν με έκαναν να αισθάνομαι τύψεις ή ακόμα και απέχθεια προς στον εαυτό μου. Προσωπικό παράδειγμα: Μια από τις ιδεοληπτικές εικόνες περιλάμβανε μικρά παιδιά που ήταν άρρωστα με καρκίνο χωρίς μαλλιά. Πώς θα μπορούσα να μιλήσω για αυτές μου τις σκέψεις όταν εγώ η ίδια ένιωθα τρόμο με αυτή μου τη σκέψη; Ντράπηκα τόσο πολύ όταν τελικά την μοιράστηκα με τη θεραπεύτριά μου.

Θα ήθελα όμως τώρα να μοιραστώ μαζί με εσένα που νιώθεις το ίδιο ‘κακός’ κάτι που έμαθα στη θεραπεία μου και που πριν δυστυχώς δεν γνώριζα: Σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων έχει σκέψεις με θέματα ταμπού, απλά δεν τις αναλύει όπως εμείς οι πάσχοντες με ΙΨΔ, ούτε και τους δίνει ιδιαίτερη σημασία. Σε αυτούς, έρχεται η σκέψη, περνάει και πάει αυτόματα σε ένα νοητό καλαθάκι αχρήστων. Εγώ αντιθέτως, όπως ίσως και εσύ, συνεχώς προσπαθούσα να τις αναλύσω: ‛Γιατί το σκέφτηκα αυτό’; ‘Τι σημαίνει’; ‘Μήπως θα πάθει κάποιος δικός μου κακό τώρα που το σκέφτηκα’; ‘Κάτι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω, όπως να μετρήσω μέχρι το 100 για να μου φύγει η σκέψη’!

Και η λύση ξέρεις ποια είναι; Είναι η πιο εύκολη και η πιο δύσκολη μαζί. Απλά να ΜΗΝ κάνεις ΤΙΠΟΤΑ. Να μην σταματάς τη σκέψη, να μην την αναλύεις, να μην ψάχνεις βαθύτερο νόημα. Δεν σημαίνει κάτι για εσένα ή το χαρακτήρα σου! Δε σημαίνει ΤΙΠΟΤΑ για εσένα ούτε καλό, ούτε κακό!

Δυσκολία #4: Όχι δεν έχουμε όλοι λίγο OCD

Θα μοιραστώ και κάτι άλλο μαζί σας που το έχω βιώσει πολλές φορές και που μου προκαλεί δυσφορία. ΟΧΙ δεν έχουμε όλοι λίγο OCD και δεν υπάρχει κάτι πιο στενόχωρο από κάποιον που μοιράζεται το πρόβλημα της διαταραχής του και ακούει ως απάντηση : ‘Πώς κάνεις έτσι! Όλοι έχουμε λίγο OCD’!  Σας παρακαλώ να αποφεύγετε να αντιδράτε έτσι όσοι δεν γνωρίζετε τι πραγματικά σημαίνει να πάσχεις από αυτήν τη διαταραχή. Εσύ που στοιχίζεις τα πράγματα και τα θέλεις πάντα σε σειρά, εσύ που πλένεις συνέχεια τα χέρια σου και έχεις ‘εμμονή’ με την καθαριότητα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις OCD. Ενδεχομένως να έχεις κάποια προσωπικότητα ψυχαναγκαστική, αλλά δεν πάσχεις απαραίτητα από ΙΨΔ. Είναι δύο καταστάσεις εντελώς διαφορετικές. Η ΙΨΔ είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή που χρήζει εξειδικευμένης θεραπείας. Με τέτοιου είδους αντιδράσεις άθελά σου την υποβαθμίζεις και κάνεις τη ζωή των πασχόντων πιο δύσκολη.

Τώρα που σου γράφω έχουν περιοριστεί σημαντικά οι δυσκολίες που μου προκαλεί η ΙΨΔ με αποτέλεσμα η καθημερινότητά μου να έχει γίνει πιο ανάλαφρη.  Μπορεί να ακουστεί κλισέ μα ταυτόχρονα είναι και τόσο αλήθεια: Ο δρόμος μπορεί να είναι μακρύς και δύσκολος αλλά πόσο μα πόσο πραγματικά αξίζει τον κόπο!

Σου εύχομαι να τον περπατήσεις και να φτάσεις και εσύ στον προορισμό σου!

Σώτια Κ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

/0 Comments

Η ιστορία της Τίνας: Μια προσωπική μαρτυρία για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Όταν ήμουν νεότερη λάτρευα τον αθλητισμό. Έπαιζα βόλεϊ από τα οχτώ μου· ένιωθα πως με βοηθούσε  να ελέγχω το διαρκώς απασχολημένο κεφάλι μου και μου επέτρεπε να αφοσιωθώ σε ένα μονάχα πράγμα.

Αναγκάστηκα να σταματήσω στα 17, όταν τραυματίστηκα σοβαρά. Αισθάνθηκα πως έχασα κάτι πολύ σημαντικό από την ζωή μου· αυτό που με βοηθούσε να ανταπεξέλθω ως εκείνη τη στιγμή και μου έδινε την αίσθηση του εαυτού μου.

Από πολύ μικρή θυμάμαι διάφορες παρεισφρητικές σκέψεις να πετάγονται στο μυαλό μου, με εμένα να μην τους δίνω και τόση σημασία. Αφού σταμάτησα το βόλεϊ, η ψυχική μου υγεία πήρε την κάτω βόλτα. Ήταν λες και οι σκέψεις έπαιρναν τα ηνία και τα πράγματα γινόντουσαν ανεξέλεγκτα. Είχα αμφιβολίες για την τότε σχέση μου οι οποίες επέμεναν, και άρχισα να αντιμετωπίζω παρεισφρητικές, ανεπιθύμητες σκέψεις περί αυτοκαταστροφής.

Το 2012 μετακόμισα στη Σκωτία με τον τωρινό μου σύντροφο (κατάγομαι από την Ελλάδα), και μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα που κατέρρευσα ψυχολογικά και ανέπτυξα αυτοκτονικό ιδεασμό.

Επειδή φοβόμουν τις αυτοκτονικές μου σκέψεις, αναζήτησα τη βοήθεια ενός ειδικού. Οι λίστες αναμονής για να δεις έναν ψυχολόγο του δημοσίου ήταν τεράστιες, οπότε πήρα δάνειο και έψαξα για ιδιωτική θεραπεία σε κλινικό ψυχολόγο.

Όταν διαγνώστηκα με κατάθλιψη και Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, ξαφνιάστηκα. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς είναι το OCD τότε. Σκεφτόμουν: «Μα εγώ δεν πλένω τα χέρια μου εκατό φορές τη μέρα!», καθώς το OCD είναι μια τόσο παρεξηγημένη διαταραχή. Εγώ, βασικά, έχω τις ιδεοληψίες, αλλά όχι απαραίτητα και τους καταναγκασμούς, για αυτό και το μυαλό μου ήταν τόσο… απασχολημένο.

Ο γιατρός μου μού συνταγογράφησε φαρμακευτική αγωγή, την οποία αγχωνόμουν πολύ να ξεκινήσω, καθώς στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα τεράστιο στίγμα σχετικά με τα ψυχοφάρμακα. Το OCD μού προκάλεσε κατάθλιψη και αντιμετώπιζα τρομερό άγχος και πραγματικές αυτοκτονικές σκέψεις. Συνειδητοποίησα ότι ήθελα απλώς να αποδράσω από τις σκέψεις στο κεφάλι μου. Το να ξεκινήσω την αγωγή μού φάνταζε ο μόνος τρόπος για να γίνω καλύτερα, οπότε το έκανα.

Στην αρχή, η φαρμακευτική αγωγή δεν έπιανε, οπότε κατευθύνθηκα σε ψυχίατρο. Ήμουν πολύ αγχωμένη, μιας και δεν ήμουν σίγουρη για το τί επρόκειτο να συμβεί. Παρ’ όλα αυτά, κατέληξε να είναι μια φιλική και ζεστή συζήτηση, με ένα σωρό ερωτήσεις. Έφυγα καθησυχασμένη και με μια νέα συνταγή.

Τα πράγματα καλυτέρεψαν σταδιακά από τότε. Επέστρεψα στο γυμναστήριο, ξεκίνησα CBT (Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία) και θεραπεία έκθεσης (Έκθεση με Παρεμπόδιση Αντίδρασης), η οποία βοήθησε πραγματικά πολύ, φυσικά μαζί με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή.

Το OCD μου δεν φεύγει ποτέ. Ήταν εκεί απ’ όταν ήμουν μικρό παιδί και είναι ακόμα εδώ, τώρα στα τριάντα μου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαι πολύ καλύτερη στο να το ελέγχω και να ζω την ζωή μου.

Το 2018 υιοθέτησα τη γλυκιά μου γατούλα, την Ίζι, και με βοήθησε πάρα πολύ. Ο σύντροφός μου και η μαμά ήταν πάντα δίπλα μου, σε κάθε βήμα μου, και είμαι πραγματικά ευγνώμων.

Πιο πολύ, όμως, είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, που αναζήτησα βοήθεια όταν έπαψα να αντέχω, αλλά και που μοιράστηκα την ιστορία μου. Δεν ντρέπομαι καθόλου να πω ότι ναι, ζορίστηκα. Όλοι έχουμε τους δαίμονές μας… αλλά, δεν είμαστε ποτέ μόνοι.

Μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο από τον Νίκο Κατέχη.

/0 Comments

Το δικό μου άλμα πίστης κόντρα στο ένστικτο: Μια προσωπική μαρτυρία για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Γράφει η Σώτια Κ., σπουδάστρια Ψυχολογίας

Επιμελείται επιστημονικά η Γκόλφω Λιαμάκη

Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έλεγα σε κάποιον που μόλις διαγνώστηκε με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ), πέρα από την αυθόρμητη πρώτη μου αντίδρασή που θα ήταν: «Σε καταλαβαίνω και ξέρω ότι είναι δύσκολο και πολύ, πολύ αγχωτικό»!

Σε αυτό το προσωπικό μου ταξίδι με την ΙΨΔ, αυτό που εμένα με δυσκολεύει περισσότερο είναι ο μεγάλος φόβος που νιώθω όταν καλούμαι για το καλό της θεραπείας μου να εναντιωθώ στο ένστικτό μου, που μου λέει (λανθασμένα λόγω της ΙΨΔ) ότι βρίσκομαι σε κίνδυνο και ότι πρέπει να αποφύγω μια κατάσταση. Όλοι όσοι είμαστε σε θεραπεία για την ΙΨΔ, γνωρίζουμε ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης της διαταραχής είναι η ΕμΠΑ (Έκθεση με Παρεμπόδιση της Αντίδρασης). Στη θεωρία αυτό ίσως να ακούγεται απλό σε κάποιους. Αλλά για εμένα που πάσχω από τη διαταραχή αυτή, πόσο εύκολο είναι να παρεμποδίσω και να αντισταθώ στους καταναγκασμούς που μου προσφέρουν το αίσθημα ασφάλειας και θα με ανακουφίσουν, έστω και προσωρινά, από τον φόβο ότι θα προκαλέσω κάποιο ανεπανόρθωτο κακό που εκείνη τη στιγμή (λανθασμένα) νιώθω και πιστεύω;  Η Παρεμπόδιση των Καταναγκασμών είναι μια διαδικασία εξαιρετικά στρεσογόνος, διότι απαιτεί από εμάς να κάνουμε ένα «άλμα πίστης» και να πάμε κόντρα στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ιδιαίτερα δε για όσους βρίσκονται στα πρώτα στάδια της θεραπείας η διαδικασία αυτή είναι ακόμη πιο στρεσογόνος.

Θα αναφερθώ στη δική μου προσωπική εμπειρία. Από πολύ μικρή ηλικία ταλαιπωρούμαι από έναν τύπο ΙΨΔ που επικεντρώνεται σε ιδεοληψίες σχετικές με ασθένειες και κυρίως με τον καρκίνο (αν ταλαιπωρείσαι κι εσύ από τον ίδιο φόβο θα καταλαβαίνεις ότι και τώρα που έγραψα τη λέξη «καρκίνος» έχω αγχωθεί – αλλά συνεχίζω να γράφω). Φοβάμαι, δηλαδή, ότι ακόμα και εάν αναφέρω ή γράψω σε ένα χαρτί τη λέξη καρκίνος ή λευχαιμία θα προκαλέσω κάποιο κακό σε εμένα ή σε κάποιον αγαπημένο μου. Μέχρι πρόσφατα μού ήταν εντελώς αδιανόητο να γράψω, να διαβάσω ή ακόμη να προφέρω αυτές τις λέξεις ή συναφείς τους.

Όταν έφτασα στο στάδιο της θεραπείας που έπρεπε να αντιμετωπίσω και αυτή την ιδεοληψία, γράφοντας και λέγοντας ξανά και ξανά τις λέξεις καρκίνος, λευχαιμία και άλλες παρεμφερείς λέξεις, αρχικά ένιωσα  ότι πάω κόντρα στο πιο βαθύ μου ένστικτο  αυτοσυντήρησης  που μου έλεγε: «Κίνδυνος, κίνδυνος!! Με αυτό που κάνεις θα ευθύνεσαι ΕΣΥ για το κακό που θα προκαλέσεις σε εσένα και τους γύρω σου»!. Και εγώ, παρόλα αυτά, έπρεπε να πάω κόντρα σε αυτό και τρέμοντας από φόβο να συνεχίσω να γεμίζω λευκά χαρτιά με τη λέξη καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος… Δεν είχα τίποτα για να με βοηθήσει εκείνες τις δύσκολες στιγμές, παρά μόνο λίγη, τόση δα, πίστη ότι ίσως έτσι καταφέρω να νικήσω τη διαταραχή. Σε αυτό το δύσκολο και κακοτράχαλο μονοπάτι με βοήθησε η θεραπεύτρια μου, το διαβήκαμε και συνεχίζουμε να το περπατάμε μαζί για να γίνει -εύχομαι κάποια στιγμή- η τόση δα πίστη, πιο μεγάλη και πιο στέρεη και στο τέλος να υπερισχύσει του φόβου μου. Γιατί ο φόβος θα ηττηθεί από την πίστη και την εμπιστοσύνη που θα νιώσω μέσα μου!

Έχω φτάσει ακόμα εκεί; Όχι ακόμη. Αλλά γίνεται λίγο πιο εύκολο κάθε φορά που τολμώ να εκτεθώ στους φόβους μου και να πάω κόντρα στο ένστικτό μου; Ναι, ναι, ναι! Διάβασα πρόσφατα για το Άλμα της Πίστης κόντρα στο ένστικτο. Δεν θα μπορούσα να δανειστώ καλύτερο τίτλο για αυτό που προσπαθώ να ΜΕ πείσω να κάνω σε κάθε ιδεοληψία μου. Το άλμα θέλει θάρρος και δύναμη. Αλλά όταν τα καταφέρω, θα έχω περάσει απέναντι, εκεί που εγώ θέλω να βρίσκομαι, μακριά από τη διαταραχή! Καλή δύναμη και σε εσένα! Εύχομαι να βρεις το θάρρος να το κάνεις και εσύ!

 

 

/0 Comments

Όταν ο 11χρονος γιος μου εκδήλωσε Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή: Η αληθινή μαρτυρία μιας μητέρας πάσχουσας με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή

Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή εμφανίστηκε στον γιο μας σε ηλικία 11 ετών, όταν το καλοκαίρι πριν ξεκινήσει την 5η δημοτικού πήγε στην κατασκήνωση, που πήγαινε τα προηγούμενα χρόνια.

Την δεύτερη κιόλας ημέρα άρχισε να μας τηλεφωνεί απελπισμένος νιώθοντας μεγάλη αγωνία  επειδή, όπως μας είπε, είδε ένα κορίτσι και ένιωσε ότι το αγαπά περισσότερο από εμάς ή επειδή άκουσε ένα τραγούδι που είχε κακές λέξεις και δεν ήθελε να είναι κακό παιδί! Εγώ, ήδη υποψιασμένη από προσωπική εμπειρία ως πάσχουσα και η ίδια από Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή  αναγνώρισα αμέσως ότι ο γιος μας πιθανόν να ταλαιπωρείται από την ίδια διαταραχή.

Στην κατασκήνωση μέρα με την ημέρα η κατάσταση χειροτέρευε, ώσπου μας ζήτησε να πάμε να τον πάρουμε νωρίτερα γιατί δεν άντεχε άλλο! Οι συνοδοί του εκεί, άνθρωποι που τον γνώριζαν από παλιά επιβεβαίωσαν ότι ο γιος μας δεν είχε καμία σχέση με το παιδί που ήξεραν. Αυτό όμως που ως γονείς μας συγκλόνισε ήταν  όταν στο ταξίδι της επιστροφής μάς είπε ότι ένιωσε τόσο άσχημα και βασανιστικά που δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια και που για αυτόν δεν θα είχε νόημα η ζωή του αν έπρεπε από εδώ και πέρα να νιώθει πάντα τόσο δυστυχής!

Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή συνέχισε να έρχεται πάνω μας με χίλια διαφορετικά πρόσωπα, σαν τσουνάμι. «Δεν μπορώ να μπω στο σχολικό αν δεν σας χαιρετήσω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, γιατί φοβάμαι ότι θα πάθετε κάτι κακό», «Στο σχολείο, νιώθω αναγκασμένος να πατάω σε συγκεκριμένα σημεία», «Φοβάμαι να πάω στο σχολείο μήπως νιώσω άγχος και δεν ξέρω τι να κάνω», «Σβήνω και γράφω συνέχεια τα ίδια γράμματα μέχρι να μου φανούν ότι είναι εντάξει», «Είδα μια κόκκινη κλωστή πάνω στα ρούχα μου και αγχώθηκα μήπως πάθετε κάτι κακό» και άλλα πολλά που ευτυχώς έχουμε πια διαγράψει από την μνήμη μας.

Από την μια μέρα στην άλλη είχαμε χάσει το παιδί που γνωρίζαμε έως τότε και βρισκόμασταν μπροστά σε ένα παιδί που δεν ήταν χαρούμενο, που δεν ήθελε να πάει στο σχολείο, που δεν μπορούσε να μείνει μόνο του για λίγη ώρα σε φιλικά μας σπίτια για να παίξει με τους φίλους του παρά μόνο εάν ήμασταν κι εμείς παρόντες. Ο γιος μας είχε χάσει την αυτονομία του από φόβο μήπως μας συμβεί κάτι κακό όσο ήμασταν χώρια ή από φόβο μήπως νιώσει άγχος και δεν έχει κάποιον δικό του κοντά του για να τον βοηθήσει.

Μη γνωρίζοντας πώς να βοηθήσουμε το παιδί μας, απευθυνθήκαμε σε ειδικό που εξειδικεύεται στη θεραπεία ατόμων με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή και ξεκινήσαμε Γνωσιακή-Συμπεριφορική Θεραπεία, κατά την οποία το παιδί μας έμαθε να έρχεται αντιμέτωπο με τους φόβους τους μέσω ασκήσεων Έκθεσης και Παρεμπόδισης. Σταδιακά άρχισε να έρχεται η αλλαγή. Λίγο λίγο και με τη δική του κυρίως προσπάθεια αλλά και με τη δική μας υποστήριξη και της θεραπεύτριας του, ο γιος μας πάτησε και πάλι στα πόδια του και βρήκε ξανά τον παλιό του εαυτό! Σήμερα είναι μαθητής της Α’ γυμνασίου και τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις δύσκολες μέρες.

Μάλιστα μέσα από τη δική του θεραπεία συνειδητοποίησα κι εγώ, αν και πλέον ενήλικας, αν και ζω με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή από την παιδική μου ηλικία χωρίς να έχω κάνει ποτέ θεραπεία για να την αντιμετωπίσω, πως ποτέ δεν είναι αργά! Μπορώ και δικαιούμαι να κάνω κι εγώ κάτι για να την αντιμετωπίσω. Και κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ τη δική μου θεραπεία. Ήδη βλέπω μεγάλη αλλαγή σε πολλά θέματα και απέναντι σε κάποια άλλα που ακόμα με ζορίζουν τουλάχιστον δεν νιώθω πια εντελώς μόνη και ανήμπορη!  

Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή δεν έχει ηλικία! Αν είστε παιδιά ή έφηβοι, μιλήστε στους γονείς σας, εάν πάλι είστε ενήλικες μιλήστε στον εαυτό σας, πάρτε την απόφαση και απευθυνθείτε στους ειδικούς. Όχι δεν είναι αργά!

Σ.Κ.

/0 Comments

Μαθαίνοντας για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή: Αληθινές προσωπικές μαρτυρίες μητέρας και κόρης

Όλα ξεκίνησαν όταν η μικρή μου ήταν 7 χρονών! Ένα κορίτσι γεμάτο ενέργεια, κοινωνική, χαμογελαστή και πάντα άριστη σε όλα! Όπως κάθε παιδί είναι διαφορετικό και ξεχωριστό, έτσι πίστευα και εγώ για την κόρη μου! Ανησυχούσε πάρα πολύ μήπως κατά λάθος χτύπησε κάποιο παιδάκι και σκεφτόμουν είναι πολύ προστατευτική! Φοβόταν τα μικρόβια και έπλενε συνέχεια τα χέρια της όταν έπαιζε ή όταν πήγαινε στο σχολείο και αναρωτιόμουν αν όλα τα κορίτσια θέλουν να είναι πάντα τόσο καθαρά και περιποιημένα! Κάθε βράδυ έκανε όλη τη ρουτίνα του ύπνου της προσεκτικά, μη ξεχάσει κάτι και στο τέλος την προσευχή της ευλαβικά με συγκεκριμένη σειρά πάντα και ήμουν χαρούμενη που επικρατεί μια τάξη στο μυαλό της σε τόσο μικρή ηλικία! Κάθε φορά που συζητούσα με τις φίλες μου που έχουν παιδιά στην ίδια ηλικία παρατηρούσα πολλές διαφορές αλλά μέχρι τότε δεν είχα υποπτευθεί κάτι. 

Όλα όμως άλλαξαν έναν χρόνο μετά! Οι ανησυχίες της μεγάλωσαν και πλέον ήταν συνεχώς αγχωμένη και ανήσυχη μήπως έκανε κάτι λάθος χωρίς να το θέλει και μήπως έχει μικρόβια πάνω της! Έπλενε συνέχεια τα χέρια της σε σημείο που έκαναν πληγές! Η ρουτίνα για τον βραδινό της ύπνο έφτασε να της παίρνει τουλάχιστον μία ώρα! Όσο και αν προσπαθούσα να τη συμβουλέψω και να την καθησυχάσω, εκείνη συνέχιζε να ανησυχεί. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα να αναλάβει κάποιος παιδοψυχολόγος, πράγμα που έγινε. Έκανε αρκετές συνεδρίες και ήταν ευχαριστημένη. Συζητούσε όλα της τα καθημερινά προβλήματα και έδειχνε να της αρέσει, η κατάστασή της όμως και η συμπεριφορά της χειροτέρευε μέρα με την μέρα! Η βραδινή της ρουτίνα είχε φτάσει τις δύο πλέον ώρες! Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργούσε πολλές εντάσεις και μεγάλη αναστάτωση για όλους μέσα στο σπίτι. 

Έτσι συνειδητοποίησα ότι είχε φθάσει ο καιρός να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και άρχισα να ψάχνω για πληροφορίες στο διαδίκτυο. Στις αναζητήσεις μου πάντα κατέληγα στην Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Δεν ήθελα να το πιστέψω αλλά ήθελα πάρα πολύ να το αντιμετωπίσω! Τη φοβόμουν πάρα πολύ αυτή τη λέξη. Με τρόμαζε! Ακόμα θυμάμαι πώς με κοίταξε η κόρη μου όταν της είπα τι έχει και ότι θα πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον άλλον ειδικό που να έχει γνώσεις στο πρόβλημά της! Θέλαμε πολύ όμως να παλέψουμε και οι δύο με αυτή τη διαταραχή. Μας είχε ταλαιπωρήσει πολύ αλλά είχε επιβαρύνει και όλη την οικογένειά μας.

Έτσι μπήκαμε μέσα στο πρόβλημα και το αντιμετωπίσαμε! Μέσω της θεραπείας η κόρη μου έμαθε να έρχεται αντιμέτωπη με όσα την φόβιζαν! Κάθε μέρα και από λίγο, αλλά πάντα με θάρρος, έχει αρχίσει να αποκτά και πάλι εμπιστοσύνη στον εαυτό της! Και τα καταφέραμε! Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί μέσα από αυτό το ταξίδι με την κόρη μου και σε μία πρόσφατη διαδικτυακή εκδήλωση ενημέρωσης για την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή που συμμετείχα, άκουσα για τις άλλες μορφές που μπορεί να πάρει η διαταραχή και ανακάλυψα για πρώτη φορά ότι και εγώ πάσχω από τη διαταραχή, σε ηπιότερο όμως βαθμό! Ελέγχω και εγώ συνέχεια τις ηλεκτρικές συσκευές εάν είναι σβηστές και τις πόρτες εάν είναι κλειδωμένες, μια διαδικασία η οποία θα πρέπει να γίνει πάντα τρεις φορές! Όταν κάνω αρνητικές σκέψεις, πρέπει οπωσδήποτε να σκεφτώ μια συγκεκριμένη λέξη για να ανακουφιστώ, διαφορετικά νιώθω ενοχές και φόβο ότι εξαιτίας μου και των σκέψεων μου κάποιος που αγαπώ θα πάθει κακό! Όλα αυτά μου προκαλούν μεγάλη στενοχώρια και δυσφορία. Τώρα ξέρω όμως! Παίρνω δύναμη και θάρρος από την κόρη μου και προσπαθώ και εγώ να αντιμετωπίσω τους φόβους μου! Σε αυτό το ταξίδι που κρατάει τρία χρόνια, κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η βοήθεια από κάποιον ειδικό στο θέμα της Ιδεοψυχαναγκαστικής Διαταραχής.  Θαυμάζω την κόρη μου για τη δύναμή της, τη θέλησή της και για τις αντοχές της και πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να βρούμε την κατάλληλη βοήθεια και να πιστέψουμε στον εαυτό μας!

Λ.Χ.

 

Για εμένα όλα άρχισαν όταν ήμουν πολύ μικρή, στο νήπιο ή στο προ νήπιο, αλλά τότε όλα ήταν σε πολύ μικρό βαθμό, σχεδόν τίποτα δηλαδή. Όταν όμως πήγα δευτέρα Δημοτικού τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ! Τότε άρχισα να αισθάνομαι ότι έπρεπε να λέω κυριολεκτικά τα πάντα στη μητέρα μου. Στην αρχή, αυτό μας φάνηκε φυσιολογικό, όμως δεν ξέραμε τι μας περιμένει!  Έπρεπε να της λέω τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να παραλείπω τίποτα! Της έλεγα για κάθε μου πράξη, για κάθε μου κίνηση και για καθετί που είπα! Πολλές φορές της έλεγα και τους φόβους μου για τα μικρόβια και ότι φοβόμουν ότι θα πάθω κάτι κακό.  Χρειαζόμουν βοήθεια και το είπα στη μητέρα μου πολλές φορές. Τελικά μετά από 2 χρόνια, στην τετάρτη Δημοτικού, είδαμε κάποιο ψυχολόγο που όμως δε με βοήθησε πολύ.

Ύστερα από λίγο καιρό, μετά από αναζήτηση της μητέρας μου, βρήκαμε μία ψυχολόγο που γνωρίζει καλά το πρόβλημά μου, την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή.  Οι γονείς μου αφού μίλησαν μαζί της, ενημέρωσαν και εμένα για το τι έχω. Όταν άκουσα πως έχω Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, για να είμαι ειλικρινής, ανακουφίστηκα ή ακόμη χάρηκα, όχι γιατί πάσχω από αυτή, αλλά επειδή βρήκαμε κάποιον που μπορεί να με βοηθήσει, κάτι που ήθελα πάρα πολύ!  

Από τότε έχει περάσει μισός χρόνος, είμαι πλέον μαθήτρια της πέμπτης δημοτικού και έχουμε καταφέρει να «εξοντώσουμε» αρκετά την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, αλλά όχι ακόμη εντελώς, όπως σκοπεύω. Για την εξόντωσή της με βοηθούν πολλά κολπάκια που έχω μάθει! Αυτό που με βοηθάει πολύ είναι ότι της έχω δώσει το όνομα, «Αμφίβιος», που είναι σύνθετη λέξη και βγαίνει από τις λέξεις αμφιβολία και μικρόβια, γιατί για εμένα ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι τα μικρόβια!  Έχω κάνει και μία ζωγραφιά του Αμφίβιου και τώρα ξέρω πώς μοιάζει και έτσι ξέρω πως μπορώ να τον εξοντώσω!  Εκτός από τον Αμφίβιο, υπάρχει και η αδερφή του, η «Χαρέμπιστη», την οποία ο Αμφίβιος μισεί! Η λέξη Χαρέμπιστη βγαίνει από τις λέξεις χαρά και εμπιστοσύνη. Με τη βοήθεια της Χαρέμπιστης μαθαίνω να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, να αγνοώ τον Αμφίβιο και όσα μου ζητάει να κάνω. Με αυτό το σχέδιο θα καταφέρω να διώξω τον Αμφίβιο απ’τη ζωή μου και να βρω και πάλι τη χαρά!

Αυτό που έχω μάθει είναι ότι όταν κάποιος θέλει να βρει λύση σε ένα πρόβλημά του, θα πρέπει να προσπαθεί! Μέσα από όλο αυτό το ταξίδι μαθαίνω επίσης ποια είμαι και τι μπορώ να καταφέρω! Πολλά πράγματα που έκανα θεωρούσα ότι είχαν να κάνουν με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή! Αλλά όχι! Πολλά πράγματα έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα μου και κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός! Και εγώ είμαι ένα κορίτσι με θάρρος και ελπίδα να αντιμετωπίσει κάθε εμπόδιο που θα συναντήσει στη ζωή του!  

Μ.Χ.

/0 Comments