Γράφει η Κατερίνα Μ.
Επιμελείται επιστημονικά η Γκόλφω Λιαμάκη
Όσοι έχουν αντιμετωπίσει την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (ΙΨΔ) είτε οι ίδιοι ως παιδιά, είτε ως γονείς παιδιού με ΙΨΔ, θα ξέρουν καλά ότι είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς μια «κανονική ημέρα» ενός παιδιού με ΙΨΔ, καθώς η διαταραχή ‘επινοεί’ συνεχώς νέους τρόπους για να δυσκολεύει την καθημερινότητα του παιδιού και εμφανίζεται με πολλά, διαφορετικά πρόσωπα.
Θα προσπαθήσω όμως να περιγράψω μία τυπική ημέρα στη διάρκεια μίας από τις χειρότερες φάσεις έξαρσης της μικρής μου κόρης, όταν ήταν ακόμα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, ως εξής: Έπρεπε να ξυπνήσει ακριβώς την ίδια ώρα κάθε ημέρα για να ετοιμαστεί για το σχολείο. Χρειαζόταν μία ολόκληρη ώρα και ένα τέταρτο συνήθως προκειμένου να μπορέσει να ολοκληρώσει όλες τις πρωινές διαδικασίες που της επέβαλε η ΙΨΔ. Έβαζε τις πιτζάμες και το εσώρουχό της με πολλή προσοχή στα άπλυτα, καθώς δεν έπρεπε να ακουμπήσουν το πάτωμα γιατί θα το βρόμιζαν και αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να το σφουγγαρίσω με χλωρίνη υπό το άγρυπνο βλέμμα της και με συγκεκριμένο τρόπο. Έπειτα έμπαινε στην μπανιέρα να ουρήσει διότι εκεί μπορούσε μετά να πλυθεί επίμονα και με συγκεκριμένο τρόπο. Το πρώτο μεγάλο στοίχημα της ημέρας ήταν να μπορέσει να εκτελέσει επακριβώς τα βήματα της διαδικασίας πλυσίματος (δηλαδή τη σειρά με την οποία θα πλύνει ολόκληρο το σώμα της, πόσες φορές θα βάλει σαπούνι στο σφουγγάρι και άλλα), ώστε να μην κινδυνεύσει να χάσει την πρώτη ώρα στο σχολείο. Κατά τη διάρκεια της πρωινής αυτής ρουτίνας την άκουγα πολλές φορές να κλαίει και να μονολογεί γιατί κάτι δεν πήγε καλά και έπρεπε να το ξανακάνει ενώ εγώ κοίταζα εναγωνίως το ρολόι και έκανα τεράστια προσπάθεια να μην της μιλήσω καθώς αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να αρχίσει τη διαδικασία από την αρχή. Και μόνο που γράφω αυτές τις γραμμές, το στομάχι μου σφίγγεται.
Σειρά μετά είχε το ντύσιμο που ήταν γρήγορο ομολογουμένως με εξαίρεση τις κάλτσες και τα παπούτσια. Μπορεί να της έπαιρνε 15 λεπτά για να βάλει τις κάλτσες της γιατί προσπαθούσε να είναι ολόισια βαλμένες και στοιχισμένες με τα δάχτυλα. Παρέλειψα να αναφέρω ότι επειδή είχα ντυθεί για τη δουλειά, απαγορευόταν να καθίσω οπουδήποτε, καθώς για την κόρη μου οποιοδήποτε ρούχο εκτός πιτζάμας δεν έπρεπε να ακουμπήσει σε οποιοδήποτε κάθισμα. Ό,τι προερχόταν από έξω ή προοριζόταν για έξω ήταν μιαρό και την έπιανε πανικός αν ακουμπούσε την ίδια ή κάτι μέσα στο σπίτι.
Επιτέλους, στη συνέχεια, παίρναμε το δρόμο για το σχολείο όπου για καλή μας τύχη μπορούσε να ελέγχει τις παρορμήσεις της να κάνει καταναγκασμούς και ‘άντεχε’ τις ώρες εκεί χωρίς πραγματικά κανείς να καταλαβαίνει τις βασανιστικές της σκέψεις. Όμως όταν επέστρεφε σπίτι, ακολουθούσε πάλι μια ρουτίνα όπως η πρωινή όπου μπορούσε να κρατήσει ακόμα περισσότερο καθώς δεν υπήρχε η πρωινή βιασύνη για το σχολείο. Και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να μην μιλάμε, να μην κάνουμε φασαρία, να μην την ενοχλήσουμε και να περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας για το μπάνιο. Στην κυριολεξία έπρεπε να το σκεφτούμε πολύ καλά πριν μπούμε στο μπάνιο, γιατί αν τύχαινε εκείνη τη στιγμή να θέλει να μπει το παιδί και δεν μπορούσε, προκαλούσε απλά πανικό.
Μέσα στην ημέρα, η κόρη μου κάθε φορά που πήγαινε στην τουαλέτα έπρεπε να βάλει τα ρούχα της στα άπλυτα, να πλυθεί με τον δικό της διαδικαστικό τρόπο και αυτό μπορούσε να οδηγήσει σε 4-5 ώρες την ημέρα στο μπάνιο και ένα πλυντήριο ημερησίως με μόνο δικά της ρούχα. Δεν ήθελε να κάνει κάποια απογευματινή δραστηριότητα, να πάμε στην παιδική χαρά ή σε σπίτια φίλων γιατί σκεφτόταν ότι αυτό θα σήμαινε ένα ακόμα πλύσιμο/λούσιμο όταν θα επέστρεφε σπίτι. Έβλεπε μόνο τηλεόραση, διάβαζε τα μαθήματα της αφού πρώτα είχε απολυμάνει τα βιβλία της τόσο που πολύ γρήγορα τα των καταστρέφονταν από την υγρασία του απολυμαντικού. Δεν άντεχε κόσμο στο σπίτι γιατί μετά έπρεπε να απολυμάνει οτιδήποτε ακούμπησαν, ειδικά στο δωμάτιο της. Το μάτι της πάντα άγρυπνο μας παρακολουθούσε μήπως ξεχαστήκαμε και δεν βάλαμε πιτζάμες μόλις μπήκαμε σπίτι, μήπως ακουμπήσαμε κάπου με τα ρούχα της δουλειάς, μήπως δεν πλύναμε καλά τα χέρια μας και άλλα τέτοια παρόμοια. Η αγωνία της μήπως κάτι της έχει ξεφύγει ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της όλη μέρα ενώ αν κάτι δεν πήγαινε καλά ούρλιαζε, έβριζε και έκλαιγε σε βαθμό και ένταση που έμοιαζε με κρίση πανικού. Δύσκολα υπήρχε κάτι μέσα στην ημέρα που να μην ‘τυλίγεται’ από την ΙΨΔ.
Όταν ήταν σε φάση ύφεσης δεν άλλαζαν τόσο τα συμπτώματα και οι διαδικασίες αλλά άλλαζε η διάρκεια και ένταση όλων των διαδικασιών πράγμα που έκανε πιο υποφερτή την καθημερινότητά της.
Κατά περιόδους εμφανίζονταν καινούργιες διαδικασίες και εξαφανίζονταν κάποιες άλλες, αλλά πάντα παρέμεναν οι βασικές που σχετίζονταν με το πλύσιμο και τον διαχωρισμό του τι είναι στο σπίτι και άρα θεωρείται καθαρό και τι είναι έξω από το σπίτι και επομένως είναι βρώμικο.
Πλέον ξέρω ότι τότε έβλεπα μόνο την κορυφή του παγόβουνου καθώς οι διαδικασίες που ήταν εμφανείς σε εμένα και την υπόλοιπη οικογένεια ήταν λίγες σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες που μόνο το παιδί ήξερε και εκτελούσε.
Θα έλεγα ότι πρώτα από όλα το παιδί αλλά και όλη η οικογένεια ήμασταν όλη μέρα σε κατάσταση ‘συναγερμού’ με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται βιολογικά, πνευματικά και ψυχικά. Μια συνεχής αγωνία για το τι μπορεί να συμβεί, τι μπορεί να γίνει λάθος, τι καινούργιο τρόπο θα βρει η ΙΨΔ για να βασανίσει το παιδί μου σε τόση μικρή ηλικία, ένα παιδί που αντί να παίζει ξέγνοιαστο, ήταν βυθισμένο στον τρόμο και την μοναξιά.
Τώρα η κόρη μου είναι στην γ’ γυμνασίου και, παρόλο που ακόμα παλεύει με την ΙΨΔ, είναι φανερό ότι το παιδί κερδίζει έδαφος καθώς ακολουθεί πλέον την ενδεδειγμένη θεραπεία εδώ και 6 μήνες. Το πρωί ετοιμάζεται σε 15 λεπτά και πηγαίνει στο μπάνιο όπως όλοι. Όταν επιστρέψει από το σχολείο εξακολουθεί να λούζεται αλλά η διαδικασία κρατάει μόνο 10 λεπτά. Έχει κοινωνική ζωή καθώς κανονίζει βόλτες με τις φίλες της, εξακολουθεί να απολυμαίνει τα βιβλία της, αλλά πολύ πιο γρήγορα ενώ δεν καταλήγουν μουλιασμένα όπως παλαιότερα, δεν δέχεται να μπει κανείς στο δωμάτιό της αλλά μπορεί να αντέξει να έρθει κόσμος στο σπίτι και γενικά είναι πιο δυνατή, πιο χαρούμενη και με λιγότερο έντονες αντιδράσεις όταν κάτι δεν γίνεται όπως υπαγορεύει η ΙΨΔ. Ακολουθεί την θεραπεία της με προσήλωση και με τη σωστή καθοδήγηση η πιθανότητα να κερδίσει την ΙΨΔ δεν είναι πια ένα όνειρο απατηλό αλλά μια ρεαλιστική πραγματικότητα!